WYKAZANIE FAKTU SWIADCZENIA PRACY W GODZINACH NADLICZBOWYCH
            W dzisiejszych czasach, pomimo wielu regulacji i badań, które pokazują ze krótszy dzienny wymiar czasu pracy może pozytywnie wpływać na wydajność pracowników to nadal świadczenie pracy w godzinach nadliczbowych jest powszechnym zjawiskiem. Istnieją przedsiębiorstwa gdzie pracownik zatrudniony „na etacie” jest obłożony taka ilością obowiązków, iż nie sposób ich wszystkich wypełnić w obowiązującym zgodnie z umową wymiarze czasu pracy. Zdarza się wtedy, ze na podstawie umowy ustnej, praca jest wykonywana w godzinach nadliczbowych za która pracownik ma otrzymać wynagrodzenie uzależnione od ilości przepracowanych dodatkowo godzin.
Praktyka pokazuje jednak, że czasami pracownicy maja problem z wyegzekwowaniem wynagrodzenie za prace ponad normatywny czas. Z naszego doświadczenia wynika, iż konflikt w tym zakresie powstaje najczęściej po ustaniu stosunku zatrudnienia, gdy pracownik, który pomimo takiej nieformalnej umowy nie otrzymał wynagrodzenia, występuje do byłego pracodawcy z wezwaniem do zapłaty. Pracodawca w takim przypadku często kwestionuje roszczenie twierdząc na przykład, że były pracownik nie otrzymał polecenia wykonywania pracy w godzinach nadliczbowych albo że pracownik nie wykazał ilości godzin przepracowanych ponad stan.

            NA KIM SPOCZYWA OBOWIAZEK PROWADZENIA EWIDENCJI CZASU PRACY?
Stosownie do przepisów Kodeksu pracy, to pracodawca ma obowiązek prowadzić i przechowywać (w postaci papierowej lub elektronicznej) dokumentację w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz akta osobowe pracowników, w tym ewidencję czasu pracy (np. w postaci papierowej listy obecności). Zgodnie z orzecznictwem, pracodawcy, którzy naruszają obowiązki określone w przepisach prawa pracy muszą liczyć się z tym, że poniosą ciężar udowodnienia nieobecności pracownika, jej rozmiaru oraz wypłaconego wynagrodzenia.
            JAK PRACOWNIK MOŻE WYKAZAC FAKT PRZEPRACOWANIA NADGODZIN?
Pracownik z kolei może powoływać wszelkie dowody na wykazanie pracy w godzinach nadliczbowych, w tym posiadające mniejszą moc dowodową niż dokumenty dotyczące czasu pracy jednak przedstawione dowody powinny mieć jakąkolwiek moc dowodową. Pomocne będą w tym zakresie np. służbowy kalendarz, korespondencja e-mail, rejestr wejść na teren zakładu pracy, lista wykonanych czynności (timesheet), etc.

Warto w tym miejscu zwrócić jednak uwagę, ze Sąd Najwyższy w jednym ze swoich orzeczeń wskazał, że zaniechanie prowadzenia ewidencji czasu pracy pracownika przez pracodawcę nie oznacza, że każdorazowo i bezkrytycznie sąd pracy powinien przyjmować za miarodajną wersję czasu pracy przedstawianą przez pracownika. To czy stanowi odzwierciedlenie rzeczywistego czasu pracownika podlega w razie sporu ocenie w postępowaniu dowodowym.
​
            ODSETKI I TERMIN PRZEDAWNIENIA ROSZCZENIA
              Terminowe i prawidłowe wypłacanie wynagrodzenia jest jednym z podstawowych obowiązków pracodawcy. Niedopełnienie obowiązku wypłacenia wynagrodzenia (zarówno podstawowego jak i za prace w godzinach nadliczbowych) w terminie i w czasie określonym w regulaminie pracy lub w innych przepisach prawa pracy uzasadnia wystąpienie z roszczeniem o zapłatę należnego wynagrodzenia wraz z odsetkami. Pracownicy nabywają prawo do odsetek za okres, w którym pracodawca nie wypłaca wynagrodzenia mimo takiego obowiązku. Odsetki nalicza się od zaległego wynagrodzenia brutto. Na takim stanowisku stanął Sąd Najwyższy w jednej z podjętych uchwal, w której stwierdził, że odsetki z tytułu opóźnienia w wypłacie wynagrodzenia za pracę przysługują pracownikowi za czas opóźnienia także w części, od której pracodawca odprowadził składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne oraz zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z przepisami, roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Tak więc jeżeli wynagrodzenie jest wypłacane z dołu do 10 dnia kolejnego miesiąca to roszczenie o wynagrodzenie staje się wymagalne od 11 dnia miesiąca. Przykład: pracownik dochodzi zaległego wynagrodzenia za prace w godzinach nadliczbowych za styczeń 2020 r. Zgodnie z umowa wynagrodzenie miało być wypłacone do dnia 10 lutego 2020 r. 11 lutego 2020 r. roszczenie stało się wymagalne jak również od tego dnia należy liczyć odsetki ustawowe za opóźnienie.
*****
            Przedstawione w artykule informacje stanowią wstęp do tej problematyki. W celu zasięgnięcia pomocy profesjonalnego pełnomocnika i potrzeby odpowiedzi na bardziej szczegółowe pytania, zapraszamy do kontaktu. Nasze doświadczenie pozwoli znaleźć najbardziej optymalne rozwiązanie dla Państwa problemu.
​

NAKAZANIE EKSMISJI MAŁŻONKA STOSUJĄCEGO PRZEMOC
Jednym z najbardziej destrukcyjnych czynników dla instytucji rodziny jest przemoc stosowana przez jednego z jej członków. Przemoc w rodzinie może przejawiać się na różne sposoby, tj. fizyczny, ekonomiczny lub psychiczny. Najczęściej osobą stosującą przemoc jest osoba posiadająca nie tylko przewagę fizyczną ale także uzyskująca wyższe zarobki czy posiadająca większy majątek. Ofiary takich osób potrafią być zastraszone, zdominowane i przekonane o tym, że bez tej osoby nie poradzą sobie w życiu. To powoduje, że przez lata ofiara znosi przemoc jednocześnie nie potrafiąc stawić jej czoła i zakończyć toksyczną relację. Przepisy prawa dają jednak możliwość ochrony ofiar przemocy i wprowadzają procedurę dzięki której osoba stosująca przemoc może zostać zobowiązana do opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania.
 
USTAWA O PRZECIWDZIAŁANIU PRZEMOCY W RODZINIE
Wskazana ustawa reguluje zadania administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie, zasady postępowania wobec osób dotkniętych przemocą w rodzinie oraz zasady postępowania wobec osób stosujących przemoc w rodzinie. Zgodnie z art. 11a wskazanej ustawy jeżeli członek rodziny wspólnie zajmujący mieszkanie, swoim zachowaniem polegającym na stosowaniu przemocy w rodzinie czyni szczególnie uciążliwym wspólne zamieszkiwanie, osoba dotknięta przemocą może żądać, aby sąd zobowiązał go do opuszczenia mieszkania.
Wniosek należy złożyć do właściwego Sądu Rejonowego, osobiście lub przez pełnomocnika. Zgodnie z przepisami opłata od wniosku wynosi 100 zł. Oczywiście jeśli nie stać nas na zapłacenie tej kwoty bez uszczerbku dla utrzymania siebie lub rodziny, można wystąpić z wnioskiem o całkowite lub częściowe zwolnienie z konieczności jej ponoszenia.
Wniosek powinien precyzyjnie wskazywać, że przyczyną domagania się usunięcia danej osoby z miejsca zamieszkania jest stosowanie przemocy w rodzinie. Należy więc wskazać, że sprawca przemocy umyślnie dopuszcza się, jednorazowo albo w sposób powtarzający się, zachowań naruszających prawa lub dobra osobiste pozostałych członków rodziny, w szczególności narażając te osoby na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia, naruszając ich godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym seksualną, powodując szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołując cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą.
Konieczne jest także wykazanie, że stosując przemoc w rodzinie, sprawca czyni wspólne zamieszkanie szczególnie uciążliwym. Postępowanie sprawcy musi charakteryzować się szczególną uciążliwością - zagraża poczuciu bezpieczeństwa osób dotkniętych przemocą w rodzinie lub uniemożliwia korzystanie ze wspólnych pomieszczeń lub urządzeń.
 
KODEKS RODZINNY I OPIEKUŃCZY
            Podobne rozwiązanie, choć z tą różnicą iż dotyczy postępowania w sprawie o rozwód, wprowadza art. 58 § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Na jego podstawie i na wniosek drugiego małżonka, Sąd w wyroku orzekającym rozwód może nakazać eksmisję małżonka, którego naganne zachowanie uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie. W orzecznictwie wskazuje się, że przesłankami do zastosowania tego przepisu mogą być takie zachowania jak: lżenie, narzucanie siłą swojej woli i despotyczne traktowanie stanowiące zagrożenie dla zdrowia i spokoju drugiego małżonka co uzasadnia obawy o możliwość bezkolizyjnego wspólnego korzystania przez strony z mieszkania.
Przepis ten, w interesie rodziny, zezwala na ograniczenie, w przewidzianych w nim okolicznościach, praw jednego z małżonków do mieszkania. Nie powoduje utraty przez eksmitowanego małżonka przysługującego mu prawa podmiotowego do mieszkania, ale uniemożliwia mu dalsze wspólne zamieszkiwanie. Wniosek o orzeczenie eksmisji można zgłosić w pozwie, w oddzielnym piśmie procesowym lub do protokołu rozprawy. Może go złożyć także pozwany. Warto jednak pamiętać o wyjątkach: nie jest dopuszczalne orzeczenie eksmisji małżonka z mieszkania, do którego prawo wchodzi wyłącznie w skład jego majątku osobistego jak również nie można orzec eksmisji małżonka z mieszkania przydzielonego mu w związku z wykonywaniem zawodu (np. w Wojsku).
*****
            Przemoc w rodzinie zawsze jest dramatem jej członków. Niestety często zdarza się, iż ofiary przemocy nie mają na tyle odwagi aby samemu podjąć kroki zmierzające do ochrony swoich praw. Od lat nasza Kancelaria prowadzi sprawy z zakresu prawa rodzinnego, w których pomagamy skutecznie wyegzekwować uprawnienia dane przepisami prawa.

Przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego stanowią, iż oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą założyli. Przepis ten jest wyrazem równości w stosunkach majątkowych pomiędzy małżonkami. Wskazany przepis może stanowić podstawę prawną do złożenia przez jednego z małżonków przeciwko drugiemu pozwu, ale nie o alimenty, lecz o zaspokojenie potrzeb rodziny. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego istnieje bowiem różnica pomiędzy obowiązkiem zaspokajania potrzeb rodziny a obowiązkiem alimentacyjnym dotyczącym małżonków rozwiedzionych (w określonych przypadkach) oraz tym obciążającym krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo. Tym samym należy stwierdzić, że ten obowiązek ma „alimentacyjny charakter” co powoduje określone konsekwencje o których będzie mowa w dalszej części artykułu.

USPRAWIEDLIWIONE POTRZEBY RODZINY
Ustawa nie podaje zamkniętego katalogu potrzeb jakie należy uznać za usprawiedliwione. Zgodnie z wypracowaną doktryną, do usprawiedliwionych potrzeb rodziny należą takie, których zaspokojenie zapewni jej członkom prawidłowy rozwój fizyczny i duchowy. Potrzeby rodziny, które powinny zostać zaspokojone, to suma uzasadnionych i usprawiedliwionych indywidualnych potrzeb każdego z członków rodziny, uzależnionych m.in. od wieku członka rodziny, jego stanu zdrowia, zainteresowań. Są to również potrzeby wspólne jak np.: koszty mieszkania, mediów, inne zobowiązania.

FORMA PRZYCZYNIANIA SIĘ DO ZASPOKAJANIA POTRZEB RODZINYW
pierwszej kolejności należy wskazać, że dopuszczalna jest każda postać świadczeń które mają zaspokoić te potrzeby - mogą to być świadczenia pieniężne lub w naturze; jej wybór odpowiadać powinien celowi, jakiemu obowiązek ten służy i uwzględniać okoliczności każdego konkretnego przypadku. Co szczególnie istotne, wykonanie tego obowiązku może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym.
Biorąc pod uwagę powyższe, w sytuacji gdy pomiędzy małżonkami został ustalony podział obowiązków opierający się na tym, że głównym żywicielem rodziny jest jeden z nich i w konsekwencji poświęca się on pozyskiwaniu środków finansowych pozwalających na godne życie rodziny, a drugi nie podejmuje pracy zarobkowej lecz zajmuje się domem i wychowaniem dzieci to oczywiście nie ma podstaw do skorzystania z tego przepisu. Przepis ten znajdzie natomiast zastosowanie gdy jeden z małżonków, pomimo uzyskiwania dochodów nie łoży na zaspokojenie potrzeb rodziny wcale lub jedynie w minimalnym stopniu, nieadekwatnym do poziomu tych potrzeb.

JAK WYEGZEKWOWAC PRZYCZYNIANIE SIĘ DO ZASPOKAJANIA POTRZEB RODZINY?
Jak wskazano w pierwszej części artykułu, brak przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny może stanowić podstawę do wytoczenia powództwa przez drugiego małżonka. Sąd może zasądzić określoną kwotę, którą jeden z małżonków będzie musiał co miesiąc przekazywać drugiemu na zaspokojenie potrzeb. Co więcej, w określonych przypadkach Sąd może nakazać, żeby wynagrodzenie za pracę albo inne należności przypadające zobowiązanemu małżonkowi były w całości lub w części wypłacane do rąk drugiego małżonka.

Pozew należy złożyć do sądu rejonowego. W przypadku roszczeń alimentacyjnych pozew możemy złożyć albo przed sąd w którego okręgu pozwany ma miejsce zamieszkania, bądź przed sąd właściwy według miejsca zamieszkania osoby uprawnionej. Zgodnie z Ustawą o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, w tego rodzaju sprawach osoba występująca z żądaniem nie ma obowiązku uiszczania kosztów sądowych.

Warto również wskazać, iż w pozwie może zostać złożony wniosek o zabezpieczenie roszczenia. Wniosek musi zostać odpowiednio uzasadniony i zawierać dowody, które uprawdopodabniają, że w istocie z uwagi na brak przyczyniania się małżonka do zaspokajania potrzeb rodziny doznają one uszczerbku. W przypadku uwzględnienia tego wniosku, sąd zobowiązuje pozwanego do uiszczania w toku procesu określonej części żądania.

Przykład:
jeden z małżonków pozywa drugiego o kwotę 2000 zł miesięcznie tytułem przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny, składając jednocześnie wniosek o zabezpieczenie roszczenia poprzez zasądzenie od pozwanego na czas trwania procesu kwoty 1500 zł tytułem przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny. Jeśli wniosek zostanie uwzględniony to osoba pozwana będzie musiała przekazywać drugiej stronie wskazaną kwotę do czasu prawomocnego zakończenia postępowania.

*****
            Sprawy rodzinne obarczone są dużym ładunkiem emocjonalnym co generuje sporą dawkę stresu dla osób biorących w nich udział. W takich sprawach warto skorzystać z pomocy Pełnomocnika, który poprowadzi sprawę od etapu złożenia pozwu do jej prawomocnego zakończenia co z pewnością pozwoli uniknąć wielu negatywnych przeżyć. Od lat prowadzimy z sukcesem sprawy rodzinne, w tym te dotyczące alimentów. Gwarantujemy profesjonalne i indywidualne podejście do każdego Klienta.
​Zapraszamy do kontaktu.

W dniu 26.01.2021 r. rozpoczął się bieg terminu na złożenie wniosków o wznowienie postępowań w sprawie nałożonych kar przez Inspekcję Transportu Drogowego (ITD).

Od 2011 r. na skutek przynależności Rzeczypospolitej do Unii Europejskiej biegnie termin na dostosowanie polskich przepisów drogowych do standardów panujących w całej wspólnocie. Pomimo długiego okresu na wdrożenie unijnych norm, budząca wiele kontrowersji kwestia wymagalności zezwoleń na przejazd zestawu pojazdów o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi napędowej do 11,5t znalazła finał dopiero w dniu 21 marca 2019 roku, kiedy to na skutek orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej TSUE) w sprawie o nr C-127/17 uznano ten wymóg za niezgodny z dyrektywą Rady Unii Europejskiej nr 96/53/E z dnia 25 lipca 1996.

W związku z powyższym w dniu 18 grudnia 2020 r. została podpisana ustawa nowelizująca przepisy krajowe, zgodnie z wymogami panującymi w Unii Europejskiej i uwzględniająca ww. wyrok TSUE. Pierwsze przepisy ustawy wchodzą w życie z dniem 26.01.2021 r., dlatego też od tego dnia rozpoczyna swój bieg termin na wniesienie wniosków o wznowienie postępowania. Ważne jest, iż aby ubiegać się o zwrot zapłaconej kary, należy złożyć odpowiedni wniosek – organy nie będą wznawiały postępowań z urzędu.

Istotne jest również, iż termin dla postępowań zakończonych ostateczną decyzją organu administracji publicznej wynosi 30 dni od dnia wejścia ustawy w życie, natomiast w sprawach gdzie zostało wydane orzeczenie sądu administracyjnego termin ten wynosi 3 miesiące (zgodnie z art. 18 Ustawy o zmianie ustawy o drogach publicznych i oraz niektórych innych ustaw z dnia 18 grudnia 2020 r. Dz. 2021. poz. 54).

Kolejną istotną kwestią jest to, iż na odzyskanie nienależnie pobranej kary mają szansę przewoźnicy, którzy realizowali przewóz od 01.01.2011 r. z zastrzeżeniem, iż od wejścia w życie omawianej ustawy nie może minąć więcej niż 5 lat. Przy składaniu wniosku o wznowienie postępowania należy pamiętać, że oprócz należności głównej mamy możliwość ubiegania się również o odsetki – co w przypadku najdawniejszych spraw nie pozostaje bez znaczenia.

Reasumując powyższe, są duże szanse na zwrot kar, które zostały pobrane z naruszeniem znowelizowanych przepisów, a obowiązująca Ustawa o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz niektórych innych ustawa z dnia 18 grudnia 2020 r. Dz. 2021. poz. 54., jest zadośćuczynieniem obowiązków Rzeczypospolitej względem przepisów unijnych, jakie winny obowiązywać już od kilku lat.

autorem wpisu jest radca prawny Stanisław Celegrat 

(Sprawy z zakresu prawa rodzinnego często są bardzo ocenne i obarczone dużym ładunkiem emocji. Dotyczy to miedzy innymi określonego w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym obowiązku alimentacyjnego rodziców wobec dzieci. W jednym z poprzednich artykułów na blogu poruszaliśmy temat wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego. Dzisiejszy wpis dotyczy kwestii uchylenia się od wykonania obowiązku alimentacyjnego o którym mowa w art. 144(1) k.r.o.
Wspomniany wyżej artykuł stanowi, iż osoba która została zobowiązana do zapłaty alimentów (np. w wyroku rozwodowym) może uchylić się od wykonania obowiązku alimentacyjnego względem uprawnionego, jeśli zadanie alimentów jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Każdy przypadek należy jednak rozpatrywać indywidualnie i zbadać pod kątem oceny postępowania potencjalnie uprawnionego. Przepis znajdzie zastosowanie w przypadkach rażąco nagannego zachowania uprawnionego, budzącego powszechną dezaprobatę.

ZACHOWANIE SPRZECZNE Z ZASADAMI WSPÓŁŻYCIA SPOŁECZNEGO
Nie istnieje ustawowy katalog zachowań sprzecznych z zasadami współżycia społecznego, jak również samo pojęcie zasad współżycia społecznego ma charakter ocenny. Na potrzeby niniejszego artykułu podamy dwa przykłady, dotyczące relacji rodzic-dziecko.
Dziecko, które w okresie gdy pozostawało pod opieka rodzica, było krzywdzone psychicznie i fizycznie oraz nie miało przez rodzica zapewnionych środków do zaspokojenia podstawowych potrzeb, może powołać się na ten przepis w przypadku gdy rodzic wystąpi kiedyś przeciwko niemu z powództwem o zasadzenie obowiązku alimentacyjnego.
Analogicznie, rodzic może powołać się na ten przepis gdy z zadaniem alimentów wystąpi dorosłe dziecko, które zerwało z nim kontakt i nie utrzymuje z nim relacji, a według obiektywnych kryteriów jest w stanie utrzymać się samodzielnie. W tej sytuacji zasądzenie lub dalsze utrzymywanie stosunku alimentacyjnego, będzie nieuzasadnione.

Zgodnie z orzecznictwem i literaturą każde dziecko, nawet jeżeli dorosłe, ma obowiązek okazywać szacunek rodzicom. Wymóg taki jest uzasadniony tym bardziej w sytuacji, gdy mimo osiągnięcia pełnoletności, w dalszym ciągu chce aby rodzice wspierali je finansowo. W przypadku jednak gdy dziecko prezentuje postawę, że jako dorosłe nie jest już obowiązane do okazywania szacunku i „może robić co chce", to nie ma wówczas już prawa domagać się od nich dostarczania środków utrzymania. Po osiągnięciu pełnoletności, dziecko może podjąć zatrudnienie i rozpocząć samodzielne życie, uniezależniając się tym samym od rodziców. Bezwzględny obowiązek utrzymywania dziecka ciążący na rodzicach dotyczy bowiem dziecka małoletniego.
W literaturze wskazuje się, że jeżeli działania dziecka (niekontynuowanie nauki mimo zapewnień, brak szacunku, kontaktu, trwonienie otrzymywanych środków pieniężnych, hulaszczy tryb życia itd.) godzą w interes rodzica, mogą nie zasługiwać na ochronę i stanowić przesłankę zaprzestania alimentacji.

*****
Podsumowując, samo pokrewieństwo nie oznacza automatycznie obowiązku alimentacyjnego rodzica wobec dziecka lub odwrotnie. Wyjątek oczywiście stanowi obowiązek rodziców względem ich małoletniego dziecka. Nasza Kancelaria prowadzi wiele spraw z zakresu prawa rodzinnego i potrafimy wykorzystać zdobyte w tej dziedzinie doświadczenie. Zapraszamy do kontaktu wszystkich, którzy potrzebują w tym zakresie pomocy.

Niniejszy wpis odpowie na pytanie dlaczego orzeczenie o winie rozkładu pożycia w wyroku rozwodowym jest takie ważne z punktu widzenia uprawnień stron.

Zgodnie z przepisem art. 57 KRiO (Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy)
„§ 1. Orzekając rozwód sąd orzeka także, czy i który z małżonków ponosi winę rozkładu pożycia.
§ 2. Jednakże na zgodne żądanie małżonków sąd zaniecha orzekania o winie. W tym wypadku następują skutki takie, jak gdyby żaden z małżonków nie ponosił winy.”
 
Mając to na względzie wyrok rozwodowy może zawierać następujące orzeczenia w przedmiocie winy:

• brak orzekania o winie,
• obciążenie winą obojga małżonków,
• obciążenie winą tylko jednego z małżonków,
• orzeczenie, że żadne z małżonków nie ponosi winy.

Dlaczego wobec tego odpowiednie orzeczenie w przedmiocie winy jest takie ważne z punktu widzenia prawa oraz uprawnień stron?

Orzeczenie o winie ma przede wszystkim znaczenie w kontekście obowiązku alimentacyjnego względem byłego małżonka.

Prawo przewiduje dwie sytuacje, w których przewidziane są alimenty dla rozwiedzionego małżonka:

1. art. 60 § 1 KRIO „Małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia i który znajduje się w niedostatku, może żądać od drugiego małżonka rozwiedzionego dostarczania środków utrzymania w zakresie odpowiadającym usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego oraz możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego”.

Przesłankami zasądzenia alimentów dla byłego małżonka w tym przypadku jest aby żądający alimentów były małżonek:
- nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia,
- znajdował się w niedostatku

1. Art. 60 § 2 KRiO „Jeżeli jeden z małżonków został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia, a rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, sąd na żądanie małżonka niewinnego może orzec, że małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim zakresie do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, chociażby ten nie znajdował się w niedostatku”.

 
Przesłankami zasądzenia alimentów dla byłego małżonka w tym przypadku jest aby:
- zobowiązany do zapłaty alimentów małżonek został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia,
- rozwód pociągał za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego.  

Obowiązek zapłaty alimentów rozwiedzionemu małżonkowi wygasa w przypadku zawarcia przez małżonka uprawnionego do alimentów nowego małżeństwa.

Warto też pamiętać, że jeśli zobowiązanym do zapłaty alimentów jest małżonek, który nie został uznany za wyłącznie winnego obowiązek ten wygasa z upływem 5 lat od orzeczenia rozwodu (sąd może na żądanie uprawnionego, w wyjątkowych okolicznościach przedłużyć ten obowiązek o kolejne 5 lat).   

Zapraszamy do lektury artykułu Gazety Prawnej "KE: Za długi termin na zwrot pieniędzy za loty, które nie odbyły się z powodu pandemii" z dnia 9 lipca 2020 r., którego autorom adwokat Natalia Seweryn udzieliła komentarza.

​Artykuł dotyczy wszczętej przez Komisję Europejską procedury związanej z niezgodnością przepisu art 15k tarczy antykryzysowej z Dyrektywą unijną. 

• Kradzież pojazdu wraz z dowodem rejestracyjnym

Od października 2018 roku możemy poruszać się samochodem bez dowodu rejestracyjnego i polisy OC. Nie ma zatem powodów do zmartwień jeśli w trasie zorientujemy się, ze dokumenty do auta zostały w domu. Niemniej jednak istnieje duża grupa osób, która nie tylko zabiera dokumenty w każdą podróż ale nawet trzyma je zawsze w samochodzie. Niestety takie zachowanie jest dość ryzykowne i może prowadzić do dotkliwych konsekwencji, których nie każdy jest świadomy. 

• Ubezpieczenie Auto Casco od kradzieży

Wiele osób jest przekonanych, że posiadając drogą polisę AC mają zagwarantowaną wypłatę odszkodowania w przypadku kradzieży pojazdu. Należy jednak pamiętać, że umowa ubezpieczenia Autocasco jest umową dobrowolną i zakres ochrony jest uzależniony od treści Polisy oraz Ogólnych Warunków Ubezpieczenia, z którymi bezwzględnie powinniśmy się zapoznać przed wybraniem oferty. Poszczególne Towarzystwa Ubezpieczeniowe oferują różne warunki w zakresie utraty, zniszczenia, uszkodzenia lub kradzieży. Najczęściej istnieje zależność pomiędzy zakresem ochrony a wysokością składki.

• Kradzież pojazdu w Ogólnych Warunkach Ubezpieczenia

Większość Towarzystw Ubezpieczeniowych definiuje kradzież poprzez odwołanie się do treści Kodeksu karnego, wskazując ze jest to działanie sprawcy wyczerpujące znamiona czynów określonych w art. 278 (kradzież), art. 279 (kradzież z włamaniem), art. 280 (rozbój), art. 289 (zabór w celu krótkotrwałego użycia). Jednocześnie wielu ubezpieczycieli jako kradzież nie traktuje przywłaszczenia (art. 284 k.k.).
Jednym z podstawowych obowiązków nakładanych na właściciela ubezpieczonego pojazdu jest niezwłoczne zawiadomienie policji o kradzieży pojazdu, jego części, bądź wyposażenia dodatkowego. W zakres tych obowiązków najczęściej wchodzi także przekazanie Ubezpieczycielowi dowodu rejestracyjnego, karty pojazdu, dowodów własności (nabycia) pojazdu, a także kluczy, kart kodowych czy pilotów do pojazdu.
Wysokość odszkodowania w przypadku kradzieży ustala się najczęściej na podstawie wartości rynkowej pojazdu ustalonej na dzień zaistnienia szkody. Inaczej będzie gdy mamy wykupiona dodatkowa klauzule (np. Auto Wartość 100%, utrzymanie sumy ubezpieczenia z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia, stała wartość pojazdu).

• Wyłączenia odpowiedzialności za kradzież ubezpieczonego pojazdu

W ogólnych warunkach ubezpieczenia Auto Casco są określone przypadki w których ubezpieczyciel zostanie zwolniony z odpowiedzialności za kradzież pojazdu i będzie mógł odmówić wypłaty odszkodowania.
Pierwsza grupa przypadków dotyczy zaniechania obowiązków „prewencyjnych”. Należą do nich na przykład wyposażenie pojazdu w określone zabezpieczenia jak elektroniczna blokada uruchomienia silnika (immobiliser) oraz inne, posiadające homologacje na użytkowanie w Polsce rodzaje zabezpieczeń.
Kolejne przypadki możliwości uchylenia się przez Ubezpieczyciela od odpowiedzialności za kradzież dotyczą okoliczności, które mogły mieć wpływ na kradzież pojazdu. Najczęściej Ubezpieczyciel odmówi wypłaty odszkodowania jeżeli do kradzieży doszło w wyniku pozostawienia w pojeździe kluczyków lub innych urządzeń umożliwiających uruchomienie silnika lub odblokowanie zabezpieczeń lub dokumentów pojazdu (dowód rejestracyjny lub karta pojazdu), bez nadzoru w miejscu ogólnodostępnym, jeżeli było to następstwem umyślnego lub rażąco niedbałego postępowania Ubezpieczonego oraz szkoda była następstwem powyższego.

• Czy każda kradzież pojazdu wraz z dowodem rejestracyjnym skończy się odmową wypłaty odszkodowania?

Na szczęście nie w każdym przypadku kiedy dojdzie do kradzieży pojazdu wraz z dokumentami Ubezpieczyciel może legalnie odmówić wypłaty odszkodowania. Aby uwolnić się od odpowiedzialności ubezpieczeniowej za kradzież pojazdu Ubezpieczyciel musi wykazać, ze do kradzieży doszło w wyniku pozostawienia po opuszczeniu pojazdu, kluczyków lub dokumentów bez nadzoru w miejscu ogólnodostępnym, a nadto ze było to następstwem umyślnego lub rażąco niedbałego postępowania Ubezpieczonego a także, iż szkoda była następstwem powyższego.
Ocena, czy zachodzi wypadek rażącego niedbalstwa, w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego oraz warunków umowy ubezpieczenia, wymaga uwzględnienia obiektywnego stanu zagrożenia oraz kwalifikowanej postaci braku zwykłej staranności w przewidywaniu skutków, a więc uwzględnienia staranności wymaganej od działającej osoby, przedmiotu, którego działanie dotyczy oraz okoliczności, w których doszło do zaniechania pożądanego zachowania z jej strony
W kontekście powyższego każdy przypadek kradzieży należy rozpatrywać indywidualnie. Na przykład pozostawienie dowodu rejestracyjnego w pojeździe, w zamkniętym schowku nie powinno być tak surowo kwalifikowane, jako rażące niedbalstwo lub nawet umyślność. Osoba dokonująca kradzieży najczęściej nie wie, że w pojeździe znajduje się dowód rejestracyjny z uwagi na to, że nie jest on w takiej sytuacji widoczny z zewnątrz. Trudno upatrywać w takiej sytuacji, aby zachodził związek przyczynowo skutkowy między kradzieżą, a pozostawionym w schowku dowodem rejestracyjnym. Nie sposób wskazać, iż to fakt pozostawienia dowodu rejestracyjnego w pojeździe stanowił przyczynę włamania i kradzieży samochodu, gdyż złodziej nie miał obiektywnej możliwości posiadać wiedzy na temat tego co znajduje się w niewidocznych z zewnątrz częściach pojazdu. Zupełnie inaczej należałoby interpretować sytuację, w której właściciel pojazdu pozostawiłby w miejscu widocznym, łatwo dostępnym owe dokumenty, np. przez nieuwagę na masce lub dachu pojazdu czy na ladzie w sklepie. Można by wówczas oceniać takie działanie jako dodatkowy bodziec do kradzieży.

            Biorąc pod uwagę powyższe, w przypadku kradzieży pojazdu nie jesteśmy pozbawieni szans na uzyskanie odszkodowania. Niemniej jednak, na etapie przedsądowym znaczna część takich spraw kończy się odmowa wypłaty odszkodowania. W takim przypadku ubezpieczonemu pozostaje skierowanie sprawy na drogę postępowania sadowego, gdzie warto skorzystać z pomocy profesjonalnego pełnomocnika.

autorem wpisu jest apl. adw. Maciej Rylski

Kryzys gospodarczy wywołany przez pandemie koronawirusa dotknął niemal każdą branżę w naszym kraju. Wprowadzony w Polsce stan epidemii i związane z nim obostrzenia prowadzenia działalności gospodarczej sprawiły że wiele osób straciło prace lub ich zarobki uległy drastycznemu obniżeniu. Wśród tych osób są również takie na których ciąży obowiązek alimentacyjny. Oprócz zobowiązań takich jak raty kredytu, czynsz najmu, rachunki za media itd. takie osoby w swoim miesięcznym budżecie musza uwzględnić również alimenty. W tej sytuacji niemal każda dotknięta kryzysem osoba stara się redukować swoje miesięczne wydatki do minimum. O ile np. abonament na siłownie można wypowiedzieć, umowa leasingu może zostać przeniesiona w drodze cesji na inny podmiot itd. to w przypadku obowiązku alimentacyjnego ich obniżenie lub uchylenie jest trudniejsze i wymaga wyrku sądu.

CZY STAN EPIDEMII KORONAWIRUSA MOŻE STANOWIĆ PODSTAWĘ OBNIŻENIA ALIMENTÓW LUB UCHYLENIA ALIMENTÓW?
Zgodnie z art. 138 k.r.o. w razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Kryterium zmiany stosunków jest rozpatrywane indywidualnie w zakresie możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego do zapłaty alimentów. Obecna sytuacja na świecie oraz związane z tym konsekwencje w postaci utraty pracy czy obniżenia zarobków należy rozpatrywać w kategorii zmiany stosunków usprawiedliwiającej uchylenie albo zmniejszenie obowiązku alimentacyjnego.

JAK WYGLĄDA PROCEDURA ZMIANY ALIMENTÓW ORAZ ILE TRWA POSTĘPOWANIE W SPRAWIE ZMIANY LUB UCHYLENIA OBOWIĄZKU ALIMENTACYJNEGO?
W celu zmiany wysokości lub całkowitego uchylenia alimentów należy złożyć pozew do Sądu Rejonowego właściwego według miejsca zamieszkania osoby uprawnionej do alimentów.
Warto rozważyć złożenie w pozwie wniosku o udzielenie zabezpieczenia roszczenia, poprzez zawieszenie lub obniżenie obowiązku alimentacyjnego na czas trwania postępowania. Taki wniosek zostanie rozpatrzony przez Sad w pierwszej kolejności i jeżeli uprawdopodobnimy, ze nasze powództwo jest uzasadnione to już po kilku tygodniach Sąd może wydać postanowienie obniżając lub uchylając alimenty na czas do prawomocnego zakończenia postępowania.

Następnie Sąd przesyła odpis pozwu osobie Pozwanej (lub jej przedstawicielowi ustawowemu jeżeli Pozwanym jest małoletni) wyznaczając czas na złożenie odpowiedzi. Następnym krokiem jest wyznaczenie i przeprowadzenie rozprawy, na której przesłuchiwane są strony i ewentualni świadkowie. Po przeprowadzeniu rozprawy Sad wydaje wyrok i rozstrzyga o żądaniach złożonych w pozwie.

Z naszego doświadczenia wynika, że postanowienie w przedmiocie zabezpieczenia roszczenia, a wiec uchylenia lub zmiany alimentów na czas postępowania, Sądy wydają w okresie kilku tygodni od złożenia pozwu. Cala sprawa w I instancji trwa natomiast około kilku miesięcy do około 1,5 roku.

JAKIE DOWODY NALEŻY PRZEDSTAWIĆ?
W toku postępowania należy wykazać wspomnianą zmianę stosunków w odniesieniu do okresu gdy była ustalana pierwotna wysokość obowiązku alimentacyjnego. Pomocne w tym zakresie będą dokumenty wskazujące na utratę pracy bądź zmniejszenie dochodów.
Ciężka sytuacja na rynku pracy w wielu wypadkach uniemożliwia znalezienie pracy nie tylko w ramach swojej specjalizacji ale także w branżach pokrewnych. W tym zakresie warto zebrać dokumenty wskazujące na działania podejmowane w celu znalezienia pracy.

Zmiana stosunków może wynikać także z pogorszenia ogólnego stanu zdrowia, co wpływa możliwości zarobkowe. Na te okoliczność warto przedstawić adekwatną dokumentację medyczną.

JAKI JEST KOSZT POSTĘPOWANIA?
Składając pozew o obniżenie alimentów należy wnieść opłatę od pozwu, której wysokość będzie zależna od wartości przedmiotu sporu. Wartość przedmiotu sporu w sprawach o prawo do świadczeń powtarzających się, a takimi są alimenty, stanowi suma świadczeń za jeden rok. Wysokość opłaty stosownie do określonej wartości przedmiotu sporu wynika z art. 13 ustawy o kosztach sadowych w sprawach cywilnych.

Przykład:
Chcemy wystąpić do Sądu o uchylenie alimentów, które na chwile obecna wynoszą 1000 zł miesięcznie. Wartość przedmiotu sporu będzie wynosić zatem 12 000 zł (12 x 1000 zł). Ustawa o kosztach sadowych w sprawach cywilnych gdy wartość przedmiotu sporu wynosi ponad 10 000 złotych do 15 000 złotych przewiduje opłatę w wysokości 750 zł.
Podobnie jak w przypadku innych postępowań sądowych, także w sprawie o zmianę wysokości obowiązku alimentacyjnego, Powód może złożyć wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych jeżeli wykaże, że nie jest w stanie ich ponieść bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny lub ich poniesienie narazi go na taki uszczerbek.

CZY MOŻNA ZMIENIĆ ALBO UCHYLIĆ ALIMENTY Z DATĄ WSTECZNĄ?
Tak, można zmienić lub uchylić alimenty z data wsteczna. Sąd Najwyższy stoi na stanowisku, że orzeczenie wydane na podstawie art. 138 k.r.o., zmieniające zakres obowiązku alimentacyjnego lub czas jego trwania, może działać wstecz i obejmować okres przed wytoczeniem powództwa. Musi to jednak wynikać wprost z treści sentencji orzeczenia, w przeciwnym razie obowiązek alimentacyjny ulega zmianie lub wygasa z dniem uprawomocnienia się wyroku". Tym samym należy mieć na uwadze, że żądanie zmiany wysokości należnych uprawnionemu alimentów lub stwierdzenia ustania obowiązku ich spełniania, odnoszące się do czasu poprzedzającego wytoczenie powództwa, może zostać uwzględnione wówczas, gdy już w tym czasie doszło do "zmiany stosunków".

PODSUMOWANIE
Wysoce prawdopodobnym jest, że wśród osób dotkniętych epidemią i kryzysem gospodarczym jest wiele osób, których budżety poważnie ucierpiały i nie są w stanie realizować obowiązku alimentacyjnego w dotychczasowej wysokości. Dlatego te osoby powinny mieć świadomość, ze gdy ich życie uległo drastycznej zmianie to istnieją środki prawne, które mogą im pomóc zapanować nad budżetem w tych trudnych czasach.

Z dniem 24 marca 2020 roku weszły w życie przepisy nowelizujące ustawę z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe. Wprowadzone przepisy mają uprościć zasady ogłoszenia upadłości konsumenckiej i ułatwić osobom, które popadły w spirale zadłużenia uporać się ze zobowiązaniami. Upadłość konsumencka jest hasłem, które często pojawia się w przestrzeni publicznej zwłaszcza dzisiaj, w dobie pandemii koronawirusa i wywoływanej przez niego choroby Covid-19. Mając to na względzie w dzisiejszym wpisie wyjaśnimy czym jest upadłość konsumencka i poruszymy najważniejsze zagadnienia z tym związane.

Czym jest upadłość konsumencka?
Określenie „upadłość konsumencka” odnosi się do postępowania uregulowanego w ustawie prawo upadłościowe, którego celem jest zaspokojenie w jak największym stopniu wierzycieli zadłużonej osoby fizycznej oraz w dalszej kolejności umorzenie niewykonanych zobowiązań upadłego. Upadłość konsumencka może dotyczyć jednak tylko długów, które powstały przed jej ogłoszeniem.

Korzyścią jaka może uzyskać dłużnik przeprowadzając postępowanie upadłościowe jest umorzenie długów w całości lub części albo rozłożenie ich spłaty na raty i rozpoczęcie „nowego” życia bez widma zadłużenia ciążącego nad głowa. Zanim jednak zdecydujemy się na to rozwiązanie, warto zastanowić się czy nie istnieją inne drogi wyjścia z kryzysu finansowego. Trzeba również mieć świadomość konsekwencji, które wiążą się z ogłoszeniem upadłości.

Kto może ogłosić upadłość konsumencka?
Zgodnie z ustawą prawo upadłościowe wniosek o ogłoszenie upadłości może zgłosić dłużnik lub każdy z jego wierzycieli osobistych. Przed 24 marca 2020 r. osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarcza nie mogła złożyć wniosku o upadłość konsumencką, jeśli nie złożyła wcześniej wniosku o ogłoszenie upadłości jako przedsiębiorca. Obecnie ten obowiązek jest zniesiony.
Aktualnie wniosek o ogłoszenie upadłości konsumenckiej może złożyć:

• osoba fizyczna,
• osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą. 

Jak złożyć wniosek o upadłość konsumencka?
Wniosek o ogłoszenie upadłości możemy złożyć samodzielnie lub przez pełnomocnika. Ustawa prawo upadłościowe przewiduje szereg wymogów i elementów, które musi zawierać wniosek. Na potrzeby tego artykułu wskazujemy te najbardziej istotne, do których należą: dane umożliwiające jednoznaczną identyfikacje dłużnika, wskazanie miejsca, w którym znajdują się składniki majątku dłużnika oraz wskazanie okoliczności, które uzasadniają wniosek i ich uprawdopodobnienie. Nadto ustawodawca nakłada obowiązek załączenia aktualnego wykazu majątku, spisu wierzycieli, spis wierzytelności spornych czy listę zabezpieczeń ustanowionych na majątku dłużnika, a w szczególności hipotek, zastawów i zastawów rejestrowych.

Jaki jest koszt przeprowadzenia upadłości konsumenckiej?
Wysokość opłaty od wniosku o ogłoszenie upadłości została uregulowana w ustawie o kosztach sadowych w sprawach cywilnych i wynosi 30 zł jeżeli wniosek składa osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej lub 1 000 zł jeżeli wniosek składa przedsiębiorca będący osobą fizyczną (jednoosobowa działalność gospodarcza).

Nadto, ustawa prawo upadłościowe w art. 22a stanowi ze Wnioskodawca uiszcza zaliczkę na wydatki w toku postępowania w przedmiocie ogłoszenia upadłości w wysokości jednokrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w trzecim kwartale roku poprzedniego, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego i wraz z wnioskiem przedstawia dowód jej uiszczenia. Wysokość zaliczki w 2020 roku wynosi 5.148,07 zł. Brak uiszczenia zaliczki skutkuje wezwaniem do uiszczenia zaliczki w terminie tygodnia pod rygorem zwrotu wniosku.
Podobnie jak w przypadku innych postępowań sądowych, także w postępowaniu o ogłoszenie upadłości wnioskodawca może złożyć wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych jeżeli wykaże, ze nie jest w stanie ich ponieść bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny lub ich poniesienie narazi go na taki uszczerbek.

Ile trwa postępowanie?
Przepisy prawa nie wyznaczają ram czasowych tego postępowania. Składa się ono z kilku etapów ale z naszego doświadczenia wynika, ze cale postępowanie trwa najczęściej ok. 2-3 lata od złożenia wniosku do Sądu.
W pierwszej kolejności Sąd bada i rozpatruje złożony wniosek. W przypadku jego uwzględnienia, sąd wydaje postanowienie o ogłoszeniu upadłości, wyznacza syndyka i wzywa wierzycieli upadłego do zgłaszania wierzytelności. Ten etap trwa do kilku tygodni.
Następnym etapem jest likwidacja majątku dłużnika przez syndyka w taki sposób, który umożliwi zaspokojenie wierzycieli w jak największym stopniu. Następnie opracowywany jest plan spłaty zobowiązań, które nie zostały spłacone ze środków uzyskanych ze sprzedażny majątku dłużnika. Okres na jaki będą rozłożone spłaty będzie zależał od wielu czynników i może sięgać nawet 7 lat. W szczególnych przypadkach Sąd może również umorzyć zobowiązania bez ustalania planu spłaty.

Skutki ogłoszenia upadłości
Najdalej idącym skutkiem ogłoszenia upadłości ale przy tym niezbędnym do zrealizowania celów tego postępowania jest przejęcie przez syndyka nadzoru nad majątkiem dłużnika, który przeprowadza jego sprzedaż w celu spłaty wierzycieli.

Inne skutki to m.in. fakt, ze ogłoszenie upadłości przez jednego z małżonków skutkuje powstaniem miedzy nimi rozdzielności majątkowej, a majątek wspólny wejdzie do masy upadłościowej. Sąd weźmie także pod rozwagę dokonane przez dłużnika, w ciągu roku przed złożeniem wniosku o ogłoszenie upadłości, czynności prawne (np. darowizna, sprzedaż). Jeżeli okaże się, ze wartość świadczenia upadłego przewyższa w rażącym stopniu wartość świadczenia otrzymanego przez upadłego lub zastrzeżonego dla upadłego lub dla osoby trzeciej – będą one bezskuteczne.

W toku postępowania Sad będzie również badał w jaki sposób dłużnik stal się niewypłacalny czyli utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Od tego tez będą zależały konkretne skutki ogłoszenia upadłości. Osoba, która doprowadziła do swojej niewypłacalności w sposób umyślny albo na skutek rażącego niedbalstwa musi się liczyć z bardziej dotkliwymi warunkami niż osoba, która stała się niewypłacalna na skutek okoliczności niezależnych od niej. Brak winy w działaniach, które doprowadziły do upadłości daje szanse na to, iż Sąd, przynajmniej częściowo, umorzy nasze zobowiązania albo rozłoży ich pełne lub częściowe wykonanie maksymalnie na  3 lata. Jeżeli jednak doprowadziliśmy do niewypłacalności umyślnie lub na skutek rażącego niedbalstwa to splata zobowiązań może zostać rozłożona na okres od 3 do 7 lat.

Na szczęście ustawa zawiera również przepisy, które pozwalają dłużnikowi przetrwać ciężki czas po ogłoszeniu upadłości gdzie oddaje właściwie cały swój majątek w ręce syndyka. Ustawa przewiduje na przykład, ze w przypadku sprzedaży domu dłużnika, z sumy uzyskanej z jego sprzedaży wydziela się upadłemu kwotę odpowiadającą przeciętnemu czynszowi najmu lokalu mieszkalnego w tej samej lub sąsiedniej miejscowości za okres od dwunastu do dwudziestu czterech miesięcy.

******
Wywołany nagłą pandemią koronawirusa kryzys gospodarczy, którego szczyt prognozuje się na przełom kwietnia i maja, już dzisiaj dotknął tysiące pracowników i przedsiębiorców, którzy z dnia na dzień utracili źródło dochodów lub uległy one drastycznemu obniżeniu. Wiele z tych osób z pewnością ma szereg zobowiązań (raty kredytu, leasing, pożyczki), które mimo utraty lub zmniejszenia dochodów pozostają w mocy i powiększają zadłużenie. W pierwszej kolejności warto przemyśleć jak można zrestrukturyzować swój budżet aby stawić czoła tej nowej niekorzystnej sytuacji. Jeżeli te działania nie przyniosą skutku to wówczas warto rozważyć zainicjowanie procedury ogłoszenia upadłości konsumenckiej. Nasza kancelaria kompleksowo zajmuje się obsługą tego procesu – od sporządzenia wniosku o ogłoszenie upadłości po negocjacje z wierzycielami celem zbilansowania i uporządkowania majątku osobistego.